Seorang murid Imam Ja’far Shadiq bernama Qutaibah menceritakan, “Salah seorang anak Imam Ja’far jatuh sakit. Lalu saya pergi ke rumah beliau untuk menengoknya. Tatkala sampai di depan pintu rumah beliau, saya melihat beliau sedang berdiri di samping pintu rumah dalam keadaan sedih.
Saya bertanya, ‘Bagaimana kondisi anak Anda?’ Beliau menjawab, ‘Seperti itu dan terbaring.’ Kemudian beliau masuk ke dalam rumah. Selang beberapa jam, beliau keluar. Saya melihat beliau dalam keadaan gembira. Tak ada tanda-tanda kesedihan di wajah beliau.
Kemudian saya bergumam, ‘Pasti anak beliau sudah sembuh dan kesehatannya pulih kembali.’ Lalu saya bertanya kepada beliau, ‘Bagaimana kondisi anak Anda?’ Beliau menjawab, ‘Telah meninggal dunia.’
Saya heran dan bertanya, ‘Saat anak Anda masih hidup, Anda bersedih. Tapi tatkala ia meninggal dunia, saya tidak melihat tanda-tanda kesedihan di wajah Anda?’ Beliau menjawab, ‘Kami Ahlul Bait, sebelum musibah kematian, kami bersedih. Namun tatkala qadha Ilahi telah datang, kami ridha dan pasrah pada ketentuan Ilahi.’”
